Wolność wyboru nie chodź do tych tlukow i po sprawie. Po co się masz stresować. Lepiej się pomodlić i dac na ofiarę może stanie się cud.

Przepraszam, że odpisuję dopiero teraz, ale zwyczajnie zapomniałem o prowadzonej dyskusji.
Nikomu nie ubliżam, stwierdzam tylko jak bezsensowne jest zachowanie niektórych kolegów po fachu (jestem internistą) i w dodatku dorabianie do tego ideologii.Owszem nagłe przypadki się zdarzają, ale o ile nie pracuje Pan w miejscu typu urazówka czy hemodynamika to są one wyjątkiem, a nie normą. I o ile jeszcze zrozumiałbym mówienie o "powołaniu", gdyby kierowali się na dyżury właśnie do takich miejsc, ale z mich obserwacji wynika, że osoby biorące nadgodziny poza własnym oddziałem, kierują się albo tam, gdzie stawki są wyższe, albo praca łatwiejsza. Niektórzy do swoich prywatnych gabinetów, gdzie raczej ciężko o stany zagrożenia życia.
Owszem lekarze podtrzymują system, ale czy pomyślał Pan, że to właśnie biorąc coraz więcej i więcej godzin pozwolili politykom na odwleczenie niezbędnych reform, aż w końcu wszyscy znaleźliśmy się pod ścianą. W swoim czasie czytałem artykuł z 2002 lub 2003 roku, którego autor dokładnie przewiduje, to co obecnie widzimy (jak uda mi się go odszukać to wrzucę link). Ministerstwo wiedziało, Izby wiedziały, NFZ wiedział. Czy ktoś coś zrobił? Nie! Nie zrobił, bo nie musiał. Bo przez własną spolegliwość daliśmy im więcej czasu, który i tak zmarnowali.
Przy okazji co Pan zrobi, kiedy następny ze współpracowników nie da rady, albo odejdzie z innego powodu. Przeprowadzi się do szpitala?
Następna kwestia, jakość. Niektórzy twierdzą, że kolejny wzięty dyżur wcale nie wpływa na jakość ich pracy. "Ja pracuję dużo, ale rzetelnie". Coś jakbym słyszał kierowcę, który jadąc 120 km/h w zabudowanym tłumaczy, że on "wprawdzie jeździ szybko, ale bezpiecznie". Zupełnie jakby to co mieli na zajęciach z fizjologii akurat ich nie dotyczyło. A jak to wygląda w praktyce? Coraz częściej mam pacjentów, których leczenie zaczynam od odstawienia im połowy leków, jakie brali w domu i o dziwo im się poprawia. Coraz częściej też dostaję skierowania nie mające nic wspólnego z rzeczywistością. Skrajny przypadek: pacjent skierowany do szpitala jako niewydolność krążenia (którą faktycznie miał, ale przewlekłą i bez cech zaostrzenia). W czasie badania przy przyjęciu wyszedł mu udar/TIA (dokładnie nie wiem, bo po skierowaniu na neurologię już dalej nie śledziłem jego losów). Owszem, głęboko wierzę, że lekarz, który go kierował nie miał złych intencji. I być może był przemęczony. Ale nie zmienia to faktu, że pacjent mógł poważnie ucierpieć, chociaż nie zawinił. Zwłaszcza gdybym też przysypiał po dyżurze i zamiast go dokładnie zbadać przystąpił do normalizawania ciśnienia jak to się zwykło robić w niewydolności serca.
Tak wogóle, czy nie jest lekką hipokryzją wymagać od pacjenta zdrowego stylu życia opodczas, gdzy samemu się tego nie robi (deprywacja snu)?
Co do przymusu. Może pora w końcu zacząć być asertywnym? Bo kiedy z przepracowania popełni Pan błąd, to żaden sąd nie uzna "dyrektor kazał" za okoliczność łagodzącą. Lepszej okazji nie będzie. Bezrobocia wśród lekarzy praktycznie nie ma.
Co do zarobków. Zgadzam się, ze lekarze powinni zarabiać więcej ze względu na szczególny charakter ich pracy. Ale jednocześnie twierdzenie, że w Polsce nie da się przeżyć w sytuacji, kiedy każdy z małżonków zarabia średnią krajową uważam za niepoważne.
A powołanie? Każdy wierzy w co chce. Ja akurat w wolną wolę, ale dopuszczam, ze mogę nie mieć racji. Nie zamierzam natomiast tolerować polityków, którzy gadką o powołaniu probują przykryć własną niekompetencję.