Zmiany w kwarantannie pacjentów z COVID-19
Zgodnie z rekomendacjami Światowej Organizacji Zdrowia, pacjenci bezobjawowi z rozpoznaniem COVID-19 powinni podlegać 10-dniowej izolacji lub minimum 13-dniowej w przypadku wystąpienia objawów, z zastrzeżeniem, że w ciągu ostatnich trzech dniach nie występują objawy kliniczne.
Zgodnie ze nowelizowanym rozporządzeniem od teraz to lekarz POZ, w przypadku pacjentów z rozpoznaniem COVID-19, nad którymi sprawuje opiekę, będzie decydował o zakończeniu izolacji domowej, uwzględniając określone przepisami kryteria. Natomiast w przypadku osób chorych skierowanych do izolacji szpitalnej albo w izolatorium o zakończeniu izolacji decydować będzie lekarz sprawujący tam opiekę nad pacjentem.
Izolacja w przypadku pacjenta, u którego wystąpią objawy kliniczne będzie kończyła się po 3 dniach bez gorączki oraz objawów ze strony układu oddechowego, ale nie wcześniej niż 13 dni od dnia wystąpienia tych objawów. Natomiast w przypadku pacjenta bez objawów klinicznych po 10 dniach od daty uzyskania dodatniego wyniku testu diagnostycznego w kierunku SARS-CoV-2.
W szczególnych przypadkach związanych ze stanem klinicznym pacjenta czas trwania izolacji może być wydłużony do 20 dni. W przypadku personelu medycznego, osób sprawujących opiekę nad pensjonariuszami Domach Pomocy Społecznej (DPS) lub w przypadkach uzasadnionych klinicznie przesłanką do zwolnienia z izolacji może być dwukrotny negatywny wynik testów wykonanych w odstępie 24 godzin".
Równocześnie projekt przewiduje skrócenie czasu kwarantanny do 10 dni dla osób, które miały bezpośredni kontakt z osobą zakażoną COVID-19 i u których objawy tej choroby nie wystąpiły. O skróceniu kwarantanny lub zwolnieniu z obowiązku jej odbywania decydować będzie - w uzasadnionych przypadkach - powiatowy inspektor sanitarny.
Zmiany standardów w izolatoriach
Zgodnie z projektem, lekarz może zwolnić z izolacji osobę izolowaną z objawami klinicznymi COVID-19 po 3 dniach bez gorączki oraz objawów ze strony układu oddechowego, jednak nie wcześniej niż 13 dni od dnia wystąpienia u niej objawów. Osobę, u której objawy nie wystąpiły, zwolnić można po 10 dniach od daty zdiagnozowania u niej choroby. Ponadto wykonanie testu na obecność koronawirusa nie jest warunkiem koniecznym do podjęcia przez lekarza decyzji o zakończeniu izolacji.
U osób z deficytami odporności czas izolacji może zostać wydłużony adekwatnie do stanu zdrowia. Dopuszcza się możliwość zakończenia izolacji pacjenta po uzyskaniu dwukrotnie ujemnego wyniku testu z próbek pobranych w odstępach co najmniej 24 godzinnych, niezależnie od liczby dni, które upłynęły od ostatniego dodatniego wyniku i od rodzaju objawów klinicznych.
Szczególną sytuacją jest przypadek, w którym pacjentowi objawowemu został pobrany wymaz przed przyjęciem do izolatorium, a wynik okazał się negatywny po przyjęciu do izolatorium. W takiej sytuacji przepis określa, że jest to przesłanka do zwolnienia danej osoby z izolacji celem leczenia w systemie ambulatoryjnym.
Z projektu wynika, że wizyta pielęgniarska odbywa się nie rzadziej niż dwa razy na dobę. W jej ramach m.in. ocenia się stan ogólny pacjenta, mierzy temperaturę ciała oraz podaje zlecone przez lekarza leki. Natomiast w przypadku pogorszenia stanu zdrowia lub potrzeby podjęcia decyzji o wypisaniu pacjenta z izolatorium odbywa się wizyta lekarska.
Osobie przebywającej w izolatorium - w przypadku uzasadnionym klinicznie - można zlecić test na obecność wirusa SARS-CoV-2, a jeśli jej stan zdrowia pogorszy się, należy zapewnić jej transport do szpitala.
